Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λέει ”αυτό το παιχνίδι μπορεί να αλλάξει την ιστορία της ομάδας”;



Σαν να μη πέρασε μια μέρα, 2018, η αρμάδα του ρουμάνου σκουφιού από δεκέμβρη και μετά γκαζώνει παντού. Και όταν λέμε παντού, το εννοούμε...

25 Φεβρουαρίου 2018. ”θα το πάρουμε, ήρθε η ώρα”. Ο Ολυμπιακός έρχεται και η κατάσταση μυρίζει 4 παντού. Όχι απλά επειδή το λέμε, αλλα επειδή το ξέρουν. Ένα χαρτάκι περνάει δίπλα από έναν ισπανό κλόουν που τότε παρίστανε τον προπονητή και αυτοί κάνουν ότι έκαναν πάντα. Εξαπατούν τους πάντες για να μην χάσουν. Και απλά φεύγουν.

Η αρμάδα δεν νοιάζεται. Ετοιμάζεται να το σηκώσει ακόμα και έτσι απέναντι σε μια άοσμη αεκ που κυρίως προχωρούσε με σπρωξίματα και τύχη.

11 Μαρτίου 2018. ΠΑΟΚ αεκ. Νευρικό ματς. Λεπτομέρειες. Νεύρα, γιατί δεν τους πατάμε αφού είμαστε ανώτεροι… ’Αγχος. Βαρέλα goal. Το πήραμε. Και όμως. Δε τον πήρατε γιατί έτσι. Δε γράφω παραπάνω. Είναι ένα άλλο άρθρο μονο του. ’Αλλωστε εδώ είναι οι τελικοί μου, όχι οι σφαγές μου.

Όλα μαύρα. Κατάμαυρα. Τελειώσαμε. Περάσαμε στην κυριολεξία την δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας. Είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε, αδειάσαμε. Φωτογράφοι, πιστόλι. Χτυπήματα από παντού. Έτοιμοι να τελειώσουμε και τον μεγαλομέτοχο αφού την στιγμή που μας έκλεβαν έκανε αυτό που δεν γίνεται και στα μάτια όλων τους έδωσε άλλοθι. Έχει πλακα, στο τέλος τις ημέρας, αυτοί που πραγματικά έκαναν ισχυρό τον Σαββίδη στον ΠΑΟΚ και συσπείρωσαν τους πάντες γύρω του είναι αυτοί που ήθελαν να τον διώξουν.

Ω αθηναίοι, εμείς μπορούμε να διώχνουμε μεγαλομετόχους. Εσείς όμως δεν θα μας τους πειράζετε γιατί θα σας διαλύσουμε.

Η μαυρίλα των επόμενων ημερών , εβδομάδων , τεράστια. Μαλώσαμε με οικογένεια, φίλους, συγγενείς, δεν μπορούσαμε να είμαστε στις δουλειές, σε παρέες, όλοι κυκλοφορούσαμε στο δρόμο και θα πλακώναμε τον οποιοδήποτε θα έλεγε “ ναι αλλά ήταν off side, ναι αλλά ο Σαββίδης..”

11 Απριλίου 2018. Η στιγμή που όλα άλλαξαν. Μέσα σε μια στιγμή. Η ευκαιρία να αναπνεύσουμε ήρθε. Που, στο ΟΑΚΑ. Από ποιον, από έναν ορκισμένο εχθρό. Είμαστε κάπου στο 94 και ο οικοδόμος με ανάποδο ψαλίδι πετυχαίνει ένα goal που χωρίς να το ξέρει στέλνει την αεκ στο τάφο της. Πανηγυρίζουν αυτοί, κάποιοι δικοί μας στο περίφημο γκρουπάκι μας στο looper που πάντα γίνονται τα καλύτερα ξενερώνουν. ”Κωλόφαρδοι, δε τους αντέχω, τι ρέντα έχουν, θα ξεφουσκώσουν αλλα δε ξεφουσκώνουν” . Εγώ γράφω ένα μακρόσυρτο goooooallllllll . Τελείωσαν, αυτό είναι..

Ας είμαστε ειλικρινείς , η μόνη περίπτωση να συνέλθουμε το 18, κόσμος, παίκτες και μεγαλομέτοχος ήταν ένας τίτλος. Όχι ένας τίτλος με οποιοδήποτε, ένας τίτλος με αυτούς. Ένα ξεβράκωμα. Μέχρι τον τελικό, την ημέρα δηλαδή που ο ΠΑΟΚ επίσημα κλείδωσε το double του 2019, εν μέσω φόβου και περίεργων σκέψεων από πολλούς μονο ένα πράγμα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Ίσως να ήταν μια κουβέντα με ποδοσφαιριστή, ίσως να ήταν το ένστικτο, δεν ξέρω τι ήταν αλλα το μόνο που υπήρχε παντού ήταν ένα ασταμάτητο 0-4.

12 Μαΐου 2018. Κόσμος, καραβάνια και το μυρίζεις παντού. ΝΑ ΤΟΙ ΝΑ ΤΟΙ οι πρωταθλητές. Απέναντι σε κερκίδες με κενά σημεία, μια ένδειξη ότι και οι ίδιοι οι χάρτινοι μπερδεμένοι είναι, πρέπει να χωνέψουν ότι πλέον επίσημα έχουν την ηθική του ολυμπιακού. Μυρίζει. Το βλέπεις στα πρόσωπα των παικτών, του κόσμου, αυτών. Οι mao mao ήρθαν. 0-4.


Και το παιχνίδι ξεκινάει. Και είναι για 0-4. Prijo, Campos, Bise, Mau, Πέλκας. Τα χάνουν όλοι. Πέναλτυ , το βγάζει ,ίσως η πιο ανήθικη φυσιογνωμία ποδοσφαιριστή της δεκαετίας, προσωπικότητα παράδειγμα προς αποφυγή. Λες, δεν μπορεί, το karma γεννήθηκε, τέτοια τυπάκια πρέπει να τιμωρούνται. Το 0-4 ήρθε αλλα ο ΠΑΟΚ δε το γραφει. Κανεις δεν ξέρει γιατί.

Αγκαλιές, άγχος, άσπρα μαλλιά, αναμνήσεις. Το κλάμα του Μπάνε, οι μ@λακίες του προδότη, το λάθος του Μιχόπουλου, το χαμένο πέναλτυ του Ίβιτς, οι ασταμάτητες χαμένες ευκαιρίες του ΠΑΟΚ, ο Σίσυφος ο καλύτερος μας φίλος. Αμέσως καταλαβαίνουμε. Αμφιβάλλουμε. 0-4 αλλα είσαι ο ΠΑΟΚ. Και ο ΠΑΟΚ πάντα πονάει, υποφέρει , γραφει ιστορία με το πως η μοίρα του γυρνάει την πλάτη.

65’. Τρέμουμε. Κάνιας έξω από την περιοχή της αεκ. Ο θεός έκανε τoν Κάνιας να κάνει το πιο σημαντικό κατέβασμα (και ένα από τα ελάχιστα) στη καριέρα του ,το λόγο που δεν θα τον ξεχάσω ποτε. Τριπλά και foul. Μετά? Oh captain ,my captain. Ποιος μπορεί να σπάσει μια κατάρα; Ποιος μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Oh captain my captain. Ανάσα, βλέπει κόσμο, βλέπει γωνία, μπουμπουνάει. Iconic goal , iconic πανηγυρισμός, iconic ξέσπασμα.