Στα 30κατι χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο, έχω δει πολλούς διαφορετικούς ΠΑΟΚ να κάνουν την εμφάνιση τους.

Σύμφωνοι, ΠΑΟΚ είναι ένας, η μενταλιτέ που μας χαρακτηρίζει είναι μια και μοναδική, και όμοια της δε βρίσκεις πουθενά, απλά στο χορτάρι έχουμε δει πολλές διαφορετικές εκδοχές, αυτού του βότανου του μοναδικού στη γη.

Δηλαδή κι ο ΠΑΟΚ που έχανε από τα Τέμπη, ΠΑΟΚ ήταν κι αυτός, και τον αγαπούσαμε παθολογικά, αλλά κι ο ΠΑΟΚ που κάνει πλάκα στη σιχαμένωση μέσα - έξω, σε κεκλεισμένων και σε ουδέτερα, κι αυτός ΠΑΟΚ είναι, κι αυτόν με την ίδια μανία τον αγαπάμε.

Πάνω λοιπόν που αρχίσαμε να συνηθίζουμε, αλλά και να καλομαθαίνουμε στον ΠΑΟΚ που τους κάνει πλάκα μέσα έξω, ήρθε το περσινό, όχι ακριβώς να μας επαναφέρει στα γνωστά, αλλά να μας κρατάει λίγο πίσω.

Μην τα ξαναλέμε, λίγο οι εμμονές του Φερέιρα, λίγο η Μαρούπα, λίγο το ΦΦΠ, άλλο λιγότερο κι άλλο περισσότερο, μας κράτησαν χωρίς τίτλο για πρώτη φορά από το μακρινό 2016!

Ναι φανατικέ αναγνώστη, η τελευταία χρονιά που ολοκληρώθηκε χωρίς να έχουμε σηκώσει κατσαρόλι ήταν τόσο μακριά, μάλιστα για να καταλάβεις πόσο μακριά ήταν, τη χρονιά είχε ξεκινήσει ο Τούντορ, στους σκόρερς της σεζόν έχει καταγραφεί το όνομα του Λούκας, μεγάλη ελπίδα για το μέλλον ήταν ο Μυστακίδης, ενώ τη φανέλα μας φορούσε ο μεγάλος Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ.

Το μέταλλο δεν είχε χαθεί ανεπιστρεπτί per se, αλλά όποιος δε βλέπει ότι η περσινή ήταν η πρώτη χρονιά που κάναμε σημαντικά βήματα προς τα πίσω, απλά αιθεροβατεί.

Στα ίδια, και λίγο χειρότερα, κινήθηκαν τα πράγματα και φέτος. Η διαφορά με τον πρώτο μεγάλωνε όσο τελείωνε η χρονιά, ντέρμπι δε μπορούσαμε να πάρουμε, ενώ μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον δικό μας Παύλο Γροθιά, τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχθηκε γρήγορα ο προβληματισμός - τα παιχνίδια με Άρη στην Τούμπα, και βαζελο στη Λεωφόρο στο τέλος του πρωταθλήματος, και στην αρχή των πλέι οφ, ήταν παιχνίδια που ο παλμογράφος έδειξε ευθεία γραμμή.

Πάθος μηδέν, θέληση μηδέν, δημιουργία μηδέν, αυτοπεποίθηση υπό του μηδενός.

Σε όλο αυτό το πλαίσιο, η λογική σκέψη πως όχι απλά χάθηκε η χρονιά, αλλά εδραιώνεται το πισωγύρισμα που έχει ξεκινήσει εδώ και έναν χρόνο, στριφογυρίζει στο μυαλό μας, κάτι παραπάνω από ανησυχητικά.

Πισωγύρισμα ολκής μάλιστα, καθώς απ'ότι φαίνεται μέχρι κι ο συμπολίτης θα τερματίσει από πάνω μας - η χρονιά είναι "απλά να περάσουν τα παιχνίδια να τελειώσει και τίποτα άλλο".

Κάπου εκεί καλά μας παιδιά, εμφανίστηκε μπροστά μας το αγαπημένο μας πελατάκι, το σταθεροτερότερο πελατάκι μας, απλά και μόνο για να συντελεστεί αυτό που έκανε σταθερά  ένας από τους ΠΑΟΚ με τον οποίο μεγαλώσαμε, αλλά σε αντίπαλο: ανέστησε τον πεθαμένο.

Σε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια που θα κάτσει ουδέτερος να παρακολουθήσει, τον πρώτο ημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, ο Παύλος παίζει με κάτι σαν υποψία τριών πίσω, και για αρχή θωρακίζει τα μετόπισθεν.

Το κερασάκι στην τούρτα, είναι το ανεξήγητο γκολ του Μουργκ στις καθυστερήσεις, ένα γκολ πέρα από κάθε λογική, για αυτό και γκολάρα από τις λίγες.

Μια βδομάδα μετά, με τον Γάβρο στην Τούμπα για τα πλέι οφ, οι τρεις πίσω it's a thing κανονικά.

Η νίκη έρχεται με σχετική ευκολία, αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη - ακόμα και στα χειρότερα μας, αυτή τη διετία δηλαδή, ο γάβρος περνάει δύσκολα μαζί μας, το παιχνίδι πρωταθλήματος ήταν να σκίζεις το δελτίο σου και να το τρως αν έχεις παίξει άσσο, ενώ ακόμα και το 3-0 στο Καραϊσκάκη είναι μαγική εικόνα.

Πέρσι δε, στο παρά πέντε της ολοκλήρωσης αήττητου πρωταθλήματος και για αυτούς, ο Μιχάι τους έραψε κοστούμι, ενώ, αν δε θέλουμε μια μέρα μετά από κατάκτηση κούπας να πιάσουμε τα υπογλωσσια, τότε καλύτερα να μη μιλήσουμε για τον επαναληπτικό κυπέλλου.

Γενικότερα, ζούμε σε μια εποχή που τα παιχνίδια μας με τον γαβρο κρίνονται στις λεπτομέρειες, κάποιες φορές είναι υπέρ μας, κάποιες εναντίον, αλλά όση διαφορά κι αν έχουν τα ρόστερ μας, για να μας κερδίσουν φτύνουν αίμα, και καμιά φορά ούτε αυτό τους είναι αρκετό.

Χωρίς να είμαστε σίγουροι αν αυτό με τους τρεις πίσω είναι για να δουλεύεται σοβαρά εν όψει νέας σεζόν, ή προτιμάται ως λύση ανάγκης για να βγει αυτή, η ομάδα βρίσκει σταθερές: ο Βαρέλα ξαναγίνεται Βαρέλα, ο Πασχαλάκης επίσης, ο Βιεϊρίναρος ντύνεται στα γεράματα Μπεκενμπάουερ και κατευθύνει όλη την αμυντική γραμμή από πίσω.

Το νέο λουκ κερδίζει, κι όσο κερδίζει είναι όμορφο, οι παίχτες αποκτούν αυτοπεποίθηση, η ομάδα θυμίζει ξανά το σύνολο εκείνο που δεν έχανε ποτέ και πουθενά. Νίκες μέσα έξω με τον συμπολίτη, νίκες μέσα έξω με τη σιχαμένωση, και ώρα για ξεκούραση και ανασύνταξη εν όψει τελικού.

Βέβαια, επειδή ΠΑΟΚ είσαι, δε γίνεται να ηρεμείς, και μια βδομάδα πριν το ΟΑΚΑ, ο Παύλος εν εξάλλω καταστάσει δείχνει προς τις σουίτες και ωρύεται.

Πολλοί θα βγουν να μιλήσουν για τρύπημα, άλλοι για τορπιλισμό της ενότητας, κάποιοι άλλοι θα το αποδώσουν στην genuine τρέλα που κουβαλάει, το σίγουρο είναι όμως πως σε έναν τελικό που οδηγούταν σε μια ημιξενέρωτη κατάστα, έβαλε φυτίλια κανονικά, και γύρισε το κουμπί σε όσους δεν είχε γυρίσει ακόμα.

Στον τελικό κατέβηκε ο ΠΑΟΚ που λατρέψαμε την τριετία 2017-19, ο γνωστός refuse to lose ΠΑΟΚ, που έχασε τη συγκέντρωση του για δέκα λεπτά μόνο, και επανήλθε σύντομα.

Κυριάρχησε σε όλες τις γραμμές, έκανε περισσότερες τελικές, περισσότερες πάσες, εκτέλεσε περισσότερα κόρνερ,  είχε πιο ουσιαστικές ευκαιρίες - δεν ξέρουμε τι μπάλα βλέπουν οι Τσαρλοκαίσαρηδες, εμείς είδαμε έναν ΠΑΟΚ καλύτερο, συγκεντρωμένο και αποφασιστικό από το 1' ως το 97' (με ένα μικρό μπρεικ στο διάστημα 45-55) που όχι απλά άξιζε να το πάρει, αλλά μπορούσε να το καθαρίσει και νωρίτερα 

Ήταν ο τελικός του Παύλου, ο τελικός που μπολιάστηκε ο δικός του ΠΑΟΚ, αυτός της τριετίας 2008-10, ο ΠΑΟΚ των βραδιών (αλλά χωρίς κατακτήσεις) με έναν άλλον ΠΑΟΚ, αυτόν μιας άλλης τριετίας, που αναφέραμε πιο πάνω, που "τους τελικούς δεν τους παίζουμε, τους κερδίζουμε".

Από αύριο ξεκινά μια νέα εποχή, δυστυχώς όσα λεφτά και τίτλους κι αν έφερε η εποχή Σαββίδη, απέτυχε παταγωδώς στο κομμάτι επάνδρωσης στελεχών, και μια παρέα που έχει αγκιστρωθει στο payroll, λύνει και δένει, με αποτέλεσμα τις μυθικές παλινωδίες σε θέματα προπονητών και τεχνικών διευθυντών - εκτός αν δεχτούμε ότι Γκαρσία, Λουτσεσκου, Ίβιτς, είναι όλοι τρελοί για δέσιμο και κλωτσάνε τα εκατομμύρια του Ιβάν.

Αλλά αυτά από αύριο.

.