Το "ο νέος...*βάζεις το όνομα που θέλεις*.." σπάνια συνοδεύεται από κάτι καλό.

Έχουμε χορτάσει πχ από νέους Κούδες, από νέους Πρέλεβιτς, god damn κάποτε βαφτίσαμε τον Περάλ νέο Στογιάκοβιτς, αλλά αν και τα περισσότερα στέφθηκαν από παταγωδη αποτυχία, το συγκεκριμένο έφερε μόνο γέλιο.

Διαβάζετε paoktales, κι αυτός είναι ο Μπερτράν Ρομπέρ.

Το καλοκαίρι του '11 ήταν το τελευταίο καλοκαίρι της επανάστασης.

Σκόρπιες φωνές διαμαρτυρίας ακουγόταν ήδη, ειδικά από την επιστροφή του Θλιμμένου Νάνου και μετά, αλλά σε οργανωμένη μορφή υπό τους ήχους του "έχεις λαό, παλίκαρο λεβέντη, αλλά μαλάκα πρόεδρο" ακούστηκαν για πρώτη φορά στα προκριματικά εκείνης της σεζόν, με αντίπαλο τη Βαλερένγκα.

Αυτό από μόνο του αρκεί για να βάλει κανείς το ρολόι να μετράει αντίστροφα, και η αλήθεια είναι ότι το "τικ τοκ" μόλις είχε ξεκινήσει.

Παρά τις προσπάθειες για καινούριο σοβαρό προφίλ, με προπονητή δάσκαλο (που ήταν ο Λάζλο) και τις συζητήσεις για επενδυτή (που δεν ήταν ο Φλωρίδης), ο κλοιός στενευε για τον Εμ Βι Πι του Γιουροκοινοβουλίου, και ο ίδιος του ήξερε ότι αν δεν βρεθούν άμεσα χρήματα, η ομάδα κινδύνευε να βαρέσει κανόνι. Ήδη πχ ο Βιτόλο είχε υπογράψει σαν ελεύθερος στο βαζελο, και αυτό μάλιστα πλασαρίστηκε στον περιούσιο λαό ως μοναδική ευκαιρία (μόλις είχαν μπει τα Κολκοζαγοράκεια μαθηματικά στη ζωή μας, και  αυτά έλεγαν ότι για κάθε παίχτη που φεύγει ως ελεύθερος, βγαίνεις διπλά κερδισμένος: γλιτώνεις τα λεφτά που τον χρωστάς + αυτά που ήταν να τον δώσεις- Ω! Μα εμείς δεν έχουμε πρόεδρο, τον τραπεζίτη του Φερεντίνου έχουμε, τέτοια ντιλς ούτε του παπά).

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, με τον Εμ Βι Πι του Γιούρο να ψάχνει απεγνωσμένα κασέρι για να σωθεί η χρονιά, και με τον Βιερίνια να τελειώνει κάθε χρονιά με καλύτερα νούμερα από την προηγούμενη, θαρρείς και ένα καρτελακι με τιμή επάνω συνόδευε τον μικρό Πορτογάλο μάγο σε κάθε του κίνηση μέσα στο γήπεδο.

Το θέμα ήταν μόνο, να βρεθεί ο αντικαταστάτης.

Ο οποίος καλό θα ήταν να έχει γνώση της ελληνικής πραγματικότητας.

Κι ακόμα καλύτερο, να είναι φθηνός.

Σε έναν συνδυασμό αυτών των χαρακτηριστικών, ένα όμορφο (αλλά ανησυχητικά βροχερό) πρωινό του Αυγούστου, μας ανακοινώνεται η μεταγραφή του Μπερτράν Ρομπέρ από τον Πανθρακικό.

Μαμά κοίτα! Κάποιοι με εμπιστεύονται για βασικό!

Φυσικά, κανένας δεν έδωσε σημασία, τα παπαγαλάκια μας είχαν πείσει ότι ο επενδυτής με το τατουάζ και το Panama Hat, θα μας φέρει τουλάχιστον Μποκανι, αν όχι Γιοβάνοβιτς, και στην κυριολεξία, η στρατηγική που ακολουθήθηκε από τον τύπο ήταν "μη δίνετε βάση".

Σοβαρά.

Αυτό έπαιζε για μέρες.

Λες και ήμασταν για κάποιο λόγο υποχρεωμένοι να τον πάρουμε, και "μη φοβάστε, δεν τον πήραμε για να παίξει".

Κάτι που γέννησε αναμφίβολα απορίες, αφού αν δεν τον πήραμε για να παίξει, τότε ποιος ο λόγος να γίνει η συγκεκριμένη μεταγραφή- μπορεί να ήταν κάποιο task σε κάποιο real life manager που θα μας έδινε πόντους, πάντως, και είχαμε πάρει διαβεβαιώσεις από παντού "δεν τον πήραμε για να παίξει".

Για κακή μας τύχη, ο Βιερίνια μπήκε για άλλη μια χρονιά με το πόδι στο γκάζι, για ακόμα χειρότερη τον έβλεπε πια κι όλη η Ευρώπη, την ώρα που η δουλειά με τον Φλωρίδη είχε χαλάσει, οπότε ρευστό γιοκ, και νομίζουμε ότι τα κομμάτια του παζλ είναι πλέον πολύ εύκολο να ενωθούν.

Μόνοι σας και όλος μου