Highlights της χρονιάς, είχαμε δύο: το πρώτο, ήταν η επική του εμφάνιση στο Σουκρού Σαράτσογλου, όπου πάλι χωρίς τον Βιτόλο (που έχει αποβληθεί στο πρώτο ματς) παίζει για δύο, και στην παράταση δείχνει εικόνα ανθρώπου που είναι έτοιμος να καταρρεύσει, αλλά απλά δεν το επιτρέπει στον εαυτό του.

Μάλιστα, στις δηλώσεις του μετά το ματς, το παραδέχεται εμμέσως.

"Το μόνο που σκεφτόμουν, γνωρίζοντας και την ιστορία του ΠΑΟΚ, είναι ότι δε γινόταν να φύγουμε από το γήπεδο χωρίς να έχουμε προκριθεί. Είχα κουραστεί, ναι, αλλά δεν το σκεφτόμουν καθόλου"

Το δεύτερο, είναι το παιχνίδι με την ΑΕΚ στην Τούμπα για τα πλέι οφ: μετά το ξαφνικό 0-1 της σιχαμένωσης, ισοφαρίζει με απευθείας εκτέλεση φάουλ, λίγο διαφορετικά από αυτές που μας έχει συνηθίσει, άλλο ένα δείγμα της πολύ σπάνιας ποδοσφαιρικής του ευφυΐας: προβλέποντας ότι οι παίχτες τους στο τοίχος θα σκεφτούν ότι θα δώσει καμπύλη στη μπάλα και θα πηδήξουν, την περνάει από κάτω με συρτή εκτέλεση. 1-1 πριν λήξει το ημίχρονο.

Στο δεύτερο κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στα οικόσιτα που έχουν αυτοί στο κέντρο, και κάπου στο 90', μετά από ενάμιση χρόνο (και βάλε) φρονιμότητας, θολώνει ξανά:

Ένας από αυτούς τον βρίσκει άτσαλα, αυτά όπως έχουμε ξαναπεί δεν τον αρέσουν καθόλου, απαντάει με μπουκετίδι, τρώει κόκκινη, ένας άλλος από αυτούς (ήταν και όλοι ίδιοι τότε) περνάει από δίπλα του κάτι να τον πει, τρώει κι εκείνος μία, και μετά έρχεται ο Ντιοπ.

Έλα εδώ ρε φλώρε

Ο Ντιοπ για όσους δεν ξέρετε, ή δε θυμάστε, ήταν ο πελώριος εκείνος τύπος που έπαιξε στο πράσινο μίλι.

( Disclaimer: Μάλιστα, για να το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό, επέλεξε για μικρό όνομα το Μπάπα Μπούπα, όλοι ξέρουμε ότι οι Αφρικανοί είναι λίγο γιόλο στα ονόματα και μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους οτιδήποτε τους κάνει εντύπωση: από Χριστιανικό, μέχρι Μουσουλμάνικο, ή απλά ήχους ζευγαρώματος, η ονοματολογία είναι ένα ακόμα σημείο που η ήπειρος αυτή είναι έτη φωτός μπροστά από τους υπόλοιπους.)

Ο Μπάπα Μπούπα λοιπόν χώνεται να πει κι αυτός κάτι στον Παύλο, και ο ήρωας μας τον αρπάζει από το λαιμό, γιατί έτσι. Προς στιγμήν έχουν παγώσει τα πάντα. Το πλήθος που παρευρίσκεται εκεί, ο Ντιοπ που πιθανότατα ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, όσοι το βλέπουμε ζωντανά - όλοι εκτός από τον Παύλο, που άμα τον άφηνες ελεύθερο επί τόπου, δε θα μας έκανε καμία εντύπωση να τον δάγκωνε στο λαρύγγι ξερωγω, δύο χρόνια στερητικά ήταν αυτά, ούτε κίτρινη δεν είχε φάει, εδώ μόλις αντίκρισε την κόκκινη, είπε προφανώς να το φχαριστηθεί.

Η χρονιά με το πείραμα "Πάμε χωρίς προπονητή" ολοκληρώνεται χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, με την ομάδα να μην πετυχαίνει απολύτως τίποτα, εκτός ίσως από την πρόκριση της στους 32 του Γιουρόπα, άντε βαριά βαριά και το έπος -ελικοπτερο επί του γάβρου του νεόκοπου Μαρινάκη, στα προημιτελικά του κυπέλλου.

Η έλευση του (ακόμα σε φυσιολογική κατάσταση τότε) Λάσλο Μπόλονι δίνει νέα κίνητρα στον Παύλο ο οποίος ξεκινάει με γκολ μια χρονιά στην οποία χωρίς Βιτόλο οριστικά μεν, αλλά με Λάζαρ παρτενέρ, θα δούμε πολλά πράγματα στο επιθετικό του παιχνίδι.

Είναι η χρονιά κατά την οποία είδαμε ένα διαφορετικό μοντέλο στα χαφ, είδαμε αρκετά λιγότερο Ίβιτς, είδαμε ένα κέντρο χωρίς το καθαρό εξάρι, με τον Γκαρσία να παίρνει περισσότερα μέτρα, και να έχει περισσότερες ευθύνες στη δημιουργία.

Είναι, να μην μακρυγορούμε (καθώς πρέπει να βρεθεί χώρος για τη λαίλαπα Δώνη) η χρονιά στην οποία είδαμε τη μαγική κάθετη στο Ουάιτ Χαρτ Λέιν, αλλά και γκολ με απευθείας κόρνερ στην Κέρκυρα.

Σε γενικές γραμμές, το μέταλλο έχει ψιλοχαθεί, αν και περνάμε ως πρώτοι (και αήττητοι) από όμιλο με Τότεναμ και Ρούμπιν Καζάν, τα οικονομικά προβλήματα στα ταμεία της Ρεβολούσιον επιβάλλουν ξεπούλημα, και το Γενάρη το ρόστερ αδειάζει: Βιερίνια και Κοντρέρας την κάνουν για αλλού, η ολοκλήρωση της χρονιάς αποτελεί απλά τυπική διαδικασία -τα παιχνίδια με την Ουντινέζε θα τα θυμόμαστε μόνο για την εκδρομή στο Ούντινε του πρώτου αγώνα (όσο υπάρχεις θα υπάρχουν εκδρομές) αυτά με τον Ατρόμητο στο κύπελλο για το γλυκό αεράκι που φύσηξε ξαφνικά, και τα πλέι οφ - Ω  μα ποια πλέι οφ λέμε τώρα; Έχουμε πλέον την πεποίθηση, ότι σε αυτά, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα, τα κοράκια κατεβαίνουν με μόνο σκοπό να μας αφήσουν εκτός διαδικασίας.

Οι φήμες περί πώλησης της παε γινόντουσαν πιο έντονες από ποτέ, είναι ξεκάθαρο προς πάσα κατεύθυνση ότι ο Εμ Βι Πι του Γιούρο έχει τερματίσει, η στήριξη έχει χαθεί, η γκάβλα έχει χαθεί, κάτι λεφτά από τα ταμεία έχουν χαθεί κι εκείνα, και η πώληση είναι επιτακτική.

Ο Μπόλονι, δίνει στεγνά όσους συνεργάστηκε, τη θέση του παίρνει ο καλύτερος Έλληνας (εκείνη την περίοδο), προπονητής ο οποίος, και του το δίνουμε αυτό, απολαμβάνει μια εξωπραγματική ασυλία από σύσσωμο το επιτελείο των δημοσιοσχετιστών αβανταδόρων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.

Δηλαδή μόνο για Υπέρκομψη Δέσποινα δε διαβάσαμε εκείνες τις μέρες, αλλά από την άλλη διαβάσαμε τρισχειρότερα, και καλό θα ήταν να μην τα ξεχνάμε αυτά, ούτε δηλαδή τι γράφτηκε, και κυρίως, ούτε από ποιους.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Η πώληση έχει όντως ολοκληρωθεί, ο Χοσάδας είναι όντως ιδιοκτήτης, απλά το μνημονιακό ρόστερ που στήθηκε, δεν το γλιτώσαμε, και η χρονιά ξεκινάει με μουρμούρα: ο αποκλεισμός από τη Ραπίντ, μαζί με τα επεισόδια του πρώτου παιχνιδιού της Τούμπας, δεν είναι να πεις ότι βοηθάει στη δημιουργία όμορφου κλίματος, ενώ και η χρησιμοποίηση του Γκαρσία αριστερά στο ρόμβο, στον επαναληπτικό της Αυστρίας, δημιουργεί απορίες τουλάχιστον ως προς το πώς το αντιλαμβάνεται το άθλημα ο "καλύτερος Έλληνας προπονητής"

Όχι και τόσο σταδιακά, και ούτε εξίσου κομψά, ο ήρωας μας χάνει τη θέση του από την ενδεκάδα, κάτι που δε θα γινόταν τόσο εύκολα χωρίς το σιγοντάρισμα των κλακαδόρων που παριστάνουν τους δημοσιογράφους: από τα all time classic "δεν πατάει περιοχή", μέχρι τα new entries "το άθλημα τον έχει ξεπεράσει", αυτά είναι τα καινούρια κάλαντα που ψέλνει ο τύπος της πόλης, και φυσικά υπάρχει κόσμος που τα υιοθετεί.

Συνεντεύξεις- πλυντήριο του καλύτερου Έλληνα προπονητή μας διαβεβαιώνουν ότι όλα αυτά περί Γκαρσία είναι "φθηνό μάρκετινγκ". 

Όλοι μέσα απ'την ομάδα μιλάνε για προβλήματα υγείας του Κανάριο, που δεν του επιτρέπουν να λάβει μέρος στις αποστολές των αγώνων.

Κι ενώ έχουμε πειστεί ότι όλα είναι καλά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μεταξύ τους, οι τολμηροί κάνουν λόγο για παραγγελίες μάτε του ΓΔ από την Ουρουγουάη, παραμονές ενός Άρη - ΠΑΟΚ σκάει η βόμβα: ο Πάμπλο αφού άκουσε ότι μένει εκτός αποστολής, έφυγε από την προπόνηση, και ο καλύτερος Έλληνας προπονητής είναι αποφασισμένος να μην τον δεχτεί πίσω.

Το PFU (εμείς στο προηγούμενο τσαρδί μας δηλαδή) έχει το θέμα νωρίτερα απ'όλους τους δημοσιογκράφιτι, και ακριβώς επειδή το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων μας αφήνει παγερά αδιάφορους, εξαπολύουμε επίθεση στο Facebook: Κάτω τα βρωμοχερα σας από τον Πάμπλο Γκαρσία.

Αυτό είναι το μότο, αυτή είναι η επωδός των ημερών, ανυποψίαστοι αναγνώστες μας ρωτάνε για το τι συμβαίνει, άλλοι πάλι μας βάζουν χέρι γιατί τορπιλίζουμε την ενότητα παραμονές ενός ντέρμπι, όμορφες εικόνες όπως και να χει.

Στις 20 Μαρτίου 2013, η ΠΑΕ εκδίδει ανακοίνωση, η οποία κυκλοφορεί στα περισσότερα σαιτς με αυτόν τον τίτλο:

"Ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ ΜΟΝΙΜΗ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΕΝΔΕΚΑΔΑ”

 Παράλληλα, ο Παύλος δίνει συνέντευξη τύπου, που ανάμεσα σε όλα τα άλλα, μένει στην ιστορία για αυτό:

"Περάσαμε στιγμές καλές και κακές, μην ξεχνάτε ότι ο ΠΑΟΚ είναι μάχη και θυσία, θα είμαι για πάντα ΠΑΟΚ"

Τελικά, με τις ευλογίες του ομίλου paok24, ο Πάμπλο λύνει το συμβόλαιο του, ο κόσμος παρακολουθεί φιμωμενος, ευνουχισμένος, αποχαυνωμένος το συμβολισμό της αποπομπής Παύλου την ίδια μέρα με την ανανέωση του Θλιμμένου Νάνου.

Hail to the king, αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα, ζούμε τις πρώτες μέρες του "Αν δεν ήταν ο Ιβάν θα είχαμε γίνει Ηρακλής", και αυτό περνάει στο μεγαλύτερο κομμάτι του λαού της ομάδας.

Το πρότζεκτ Δώνης αποτυγχάνει παταγωδώς (αν και δε θα μας κάνει καμία εντύπωση να πάρει κόσμος το μέρος του στα σχόλια), η χρονιά σώζεται όπως όπως στα πλέι οφ (σε μια διαδικασία βέβαια που οι υπόλοιποι συμμετέχοντες είναι ο Ατρόμαχτος, ο Αστέρας Τρίπολης και ο ΠΑΣ Γιάννινα, αν έχετε τον Μαρξ σας) και το καλοκαίρι έρχεται η ώρα για τις πρώτες γκλαμουριές της εποχής Μπλαγκαραζουμιο: και Στέφενς, και Λούκας, και Στοχ, και Νέτσιντ, αλλά και μετά από αφόρητες πιέσεις από όλες τις πλευρές, και επιστροφή Παύλου.

Ο Στέφενς δε μπορεί να συμεριστεί το hype γύρω από τον Ινδιάνο, το δικό του ποδόσφαιρο είναι εντελώς διαφορετικό, και μπορεί κάποιος κακοπροαίρετος να ισχυριστεί ότι δεν είναι να πεις ότι τον έκαιγε η ταχύτητα στο χώρο του κέντρου, γιατί αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε ίσως βλέπαμε λιγότερο Τζιόλη.

Ο ήρωας μας, παίρνει κάτι συμμετοχές σε παιχνίδια κυπέλλου, και στον επαναληπτικό με την Αναγέννηση Καρδίτσας, φοράει τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας για τελευταία φορά, χωρίς φυσικά να το ξέρει κανείς μας.

Στις μέρες που ακολουθούν, ο Πάμπλο διαμηνυει σε όλες τις κατευθύνσεις ότι θέλει απλά να παίζει, στο σύλλογο δε μπορεί να του το εγγυηθεί κανείς, και ούτε λίγο ούτε πολύ, οδηγούμαστε σε μια ακόμα αποχώρηση, η οποία θα είναι κι η τελευταία που θα βρει τον Παύλο να φεύγει σαν παίχτης από την Τούμπα.

Ένα σύντομο κι αδιάφορο πέρασμα από την Ξάνθη, θα είναι η τελευταία του στάση, πριν τη νέα του επιστροφή στον ΠΑΟΚ, αυτή τη φορά ως προπονητής των τμημάτων υποδομής.

Τα υπόλοιπα είναι πολύ πρόσφατα και φρέσκα, και η καταγραφή τους το μόνο που θα κάνει είναι να βγάλει νεύρα και σε μας που θα τα γράψουμε, και σε σας που θα τα διαβάσετε.

Η ιστορία είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, έγραψε και δεν ξεγράφει: ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν ένας από τους ξένους παίχτες με τη μεγαλύτερη προσφορά στο σύλλογο, και ένας από τους ελάχιστους τροπαιούχους προπονητές. Προσέφερε σε όσα πόστα του ζητήθηκε να το κάνει, ενώ δεν έβαλε ποτέ το προσωπικό του συμφέρον πάνω από την ομάδα.

Φέρθηκε σαν ΠΑΟΚτσάκι από παιδί σε πλείστες όσες περιπτώσεις, ενώ επανέφερε τη σπίθα στο λαό του ΠΑΟΚ, σε δύσκολα χρόνια για το οπαδικό.

Είτε τον αγαπάς, είτε τον μισείς, δε μπορείς παρά να τον κατατάξεις πολύ ψηλά στη λίστα των ανθρώπων με τη μεγαλύτερη προσφορά και το σημαντικότερο impact στο σύλλογο, και αυτό από μόνο του είναι αρκετό.

Πάμπλο, σε ευχαριστούμε για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί, και μακάρι να τα φέρει έτσι η πουτανα η ζωή, να ζήσουμε ακόμα περισσότερα κάποτε.

Τιμή και δόξα.

..