Σε μια εποχή που είναι της μόδας οι επιστροφές γενικότερα, αξίζει νομίζουμε μια αναφορά στον παίχτη εκείνο που παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε μόλις μία σεζόν, κι αυτή λειψή λόγω τραυματισμών, το όνομα του συζητιόταν σε κάθε μεταγραφική περίοδο, μέχρι να σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Μάρκος Αντόνιο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση να εξιδανικεύει πρόσωπα, περιόδους και καταστάσεις, ανεξάρτητα με τη μεταγενέστερη εξέλιξη των πραγμάτων, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό, από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ομάδα που στήθηκε το καλοκαίρι του 2008, και κατ επέκταση, το ίδιο το καλοκαίρι εκείνο.

Μιλάμε για μια ομάδα που ούτε τίτλους κατέκτησε, ούτε κανέναν σοβαρό αντίπαλο κέρδισε, ούτε κάνα τρομερό ποδόσφαιρο έπαιξε, αλλά κυρίως, μια ομάδα που είδε για κατάληξη εκείνης της χρονιάς ένα ωραιότατο Βατερλώ στα πλέι-οφ όπου και καταποντίστηκε από τους αντιπάλους της.

Κι όμως, το καλοκαίρι του 2008, μνημονεύεται, και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα, από τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της ομάδας, όχι τόσο για το νοσταλγικό του χαρακτήρα, όσο για το (πρωτόγνωρο για τους περισσότερους) των μαζικών ανακοινώσεων, σε καθημερινή βάση, παιχτών με σοβαρό βιογραφικό- αυτό που λέμε σήμερα "από το πάνω ράφι".

Ανάμεσα σε Κοντρέρας και Πάμπλο Γκαρσία, σε Μουσλίμοβιτς και Μπακαγιοκο, αυτός με το λιγότερο λαμπερό βιογραφικό (και πάλι όμως, μια Οσέρ την είχε μέσα) ήταν ο Μάρκος Αντόνιο, ο οποίος ανακοινώθηκε δέκα μέρες μετά την απόκτηση του Πάμπλο Κοντρέρας.

Για να μη γκρινιάζετε δηλαδή ότι σπουδαίοι παίκτες δεν έρχονται νωρίς στην Ελλάδα, 29 Ιουνίου ανακοινώθηκε ο Κοντρέρας, και 11 Ιουλίου ο Μάρκος Αντόνιο.

Συνεχίζοντας αυτό το ιδιόμορφο παιχνίδι αναμνήσεων, συμβολισμών και συνειρμών, ο Μάρκος Αντόνιο σκοράρει το πρώτο γκολ του νέου ΠΑΟΚ στην Κρήτη, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος.

Ενός ΠΑΟΚ που ξεκάθαρα δεν είχε και μεγάλη σχέση με το μίζερο παρελθόν του, και ενός ΠΑΟΚ που απο την πρώτη μέρα δείχνει στο γήπεδο τη σφραγίδα του προπονητή του, και την αύρα της νέας εποχής, αύρα, σφραγίδα και μενταλιτέ που θα συνοδεύσουν την ομάδα για πολλά χρόνια ακόμα, μάλιστα για χρόνια ακόμα και μετά τη φυγή του τότε προπονητή της.

Ο Μάρκος Αντόνιο δεν είναι πολύ καλά στην υγεία του, ταλαιπωρείται από αρκετούς και συχνούς τραυματισμούς, παρόλα αυτά στα λίγα παιχνίδια που παίζει, δείχνει μια σταθερότητα και μια σοβαρότητα, και δένει πολύ καλά με τον (αδιαμφισβήτητο) ηγέτη της αμυντικής γραμμής, τον Πάμπλο Κοντρέρας.

Κάνει ένα σπουδαίο παιχνίδι στο Χαριλάου στον επαναληπτικό κυπέλλου, όπου είναι αλάνθαστος, και γενικότερα κλείνει με θετικό πρόσημο μια περίεργη χρονιά, η οποία μπορεί μεν να μη μας άφησε τίποτα χειροπιαστό, εντούτοις επανέφερε το χαμόγελο και την περηφάνια στο σύνολο του λαού της ομάδας, και μας έδωσε ξανά το δικαίωμα στο όνειρο.

Όπως προείπαμε, το όνομα του συζητιόταν σχεδόν κάθε χρόνο μετά τη φυγή του, η επιστροφή όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ, και ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι, άλλωστε σε αυτά τα 16 παιχνίδια που φόρεσε τη φανέλα, διατηρούμε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις, και αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ.

Να είσαι πάντα καλά γίγαντα.