Ο μύθος, που γιγαντώθηκε βέβαια με τα χρόνια (έστω κι αν δεν πέρασαν δα και τόσα πολλά) λέει ότι ο ηγέτης των πιστών, αγόρασε το 51% της ΠΑΕ οριακά στο κλείσιμο των μεταγραφών του καλοκαιριού του '12, για αυτό και η ομάδα πορεύθηκε εκείνη τη σεζόν με το ρημαδορόστερ των Βιβιάν Ματέους και Μπονγκανί Κουμάλο.

Η πραγματικότητα, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ελαφρώς διαφορετική: το ντιλ έκλεισε 10 Αυγούστου, οπότε όσο να πεις, είχες τρεις εβδομάδες να κινηθείς για κάτι καλύτερο.

Από το Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς, αρχίζουν να ακούγονται διάφορα ονόματα: από τον κλεισμένο Λάζοβιτς, μέχρι τον κλεισμένο Λούκοβιτς, κι από τον Σεκού Ολίσε, μέχρι τον Λούκας Πέρεθ, όλοι είχαν έναν κοινό παρανομαστή: θητεία στην πρώην ΕΣΣΔ.

Από όλα βέβαια αυτά τα τρανταχτά, χωρίς άλλο, ονόματα που παρέλασαν από τους δέκτες μας, ένα ήταν αυτό που δεν αφήσαμε ποτέ στην άκρη, ένα ήταν το πραγματικά μεγάλο μας απωθημένο.

Μέχρι που οι δρόμοι μας, ενώθηκαν.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Εβγκένι Χατσερίντι.

Βλέπετε τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του ΠΑΟΚ.  Δίπλα του, ο Αλεξάντερ Πριγιοβιτς

Το όνομα του έπαιξε σε κάθε μεταγραφική περίοδο από τη μέρα που τις τύχες της παε ανέλαβε ο καλός Πατερουλης.

Θες οι γεμάτες χρονιές με τη Ντιναμό Κιέβου, θες οι ελληνικές ρίζες με το ποντιακό μπαγκγκράουντ, θες το παρουσιαστικό του, θες ότι για χρόνια η θέση του στόπερ ήταν μια πονεμένη ιστορία, ο σημερινός μας ήρωας για πολύ λίγο δεν πέρασε στη λίστα με τους ανεκπλήρωτους έρωτες, πράγμα που εδώ που τα λέμε ίσως και να ήταν καλύτερο για όλους.

Το καλοκαίρι του '18, μετά από μια από τις κορυφαίες (αγωνιστικά) σεζόν στην ιστορία της ομάδας, σεζόν κατά την οποία ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το νταμπλ στο γήπεδο (αλλά όχι στα χαρτιά) και σεζόν κατά την οποία καθιερώθηκε στη συνείδηση του φίλαθλου κοινού της χώρας το Βαρέλα- Κρέσπο ως το κορυφαίο κεντρικό αμυντικό δίδυμο της λίγκας, το Σαββιδέικο σε μια ακόμα κίνηση βγαλμένη από τα κιτάπια του υπαρκτού σουρεαλισμού, κάνει ρελανς για την απόκτηση του Ουκρανοπόντιου στόπερ.

Και φυσικά, όταν λέμε ρελανς για τους Σαββιδηδες, δε φαντάζεστε τι εννοούμε: κάποιοι μίλησαν για ένα, άλλοι για ένα διακό, οι περισσότεροι για ενάμιση, όπως και να χει, οι τύποι καταφέρνουν σε ένα σύνολο με Πριγιο, Βιερίνια, Μαουρισιο, και Ελ Καντουρί, να κάνουν τον Χατσερίντι που μόλις ήρθε, τον παίχτη με το μεγαλύτερο συμβόλαιο, και η όποια απόπειρα για λογική εξήγηση της μεταγραφής σταματάει εκεί.

Η αλήθεια είναι ότι ο μεσιέ ήρθε γκαβλωμένος. Ανέβασαν κοινά στοριζ με τον Γιώργη, έκατσε και σε συγκυρία με τον Κρέσπο τραυματία, μπήκε βασικός από πολύ νωρίς τέλος πάντων, και επανέφερε το καρδιοχτύπι στην κερκίδα που τόσο μας είχε λείψει για περίπου ενάμιση χρόνο, όταν η μπάλα παίζεται στην περιοχή μας.

Λίγο το βαρύ (κι ασήκωτο) σκαρί του, λίγο το ότι δεν ήξερε αγγλικά για να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους (πανηγυρική δικαίωση Μπαλάφα), μετά τα τρία πρώτα παιχνίδια των προκριματικών η αίσθηση που μας έχει μείνει είναι η κλασική εκείνη που λες και την πληρώσαμε από την τσέπη μας τη μεταγραφή, και ψάχνουμε να βρούμε ελαφρυντικά.

"Θέλει το χρόνο του", "πρώτη φορά βγαίνει εκτός Ουκρανίας", "όταν φορμαριστει θα δούμε άλλον παίχτη" και όλα εκείνα τα ακαταλαβίστικα που πραγματικά, ώρες ώρες έχουμε την αίσθηση ότι μόνο εμείς τα κάνουμε: το παλτό το βλέπεις ρε γαμωτο, και το παλτό, ε είναι παλτό τι να κάνουμε τώρα.

Ούτε θα λυθούν τα πόδια του, ούτε θα μάθει αγγλικά, ούτε θα αρχίσει ξαφνικά να τρέχει.

Κι επειδή ποτέ φυσικά δε φτάνουν όλα αυτά, έρχεται το σάπιο κερασάκι στη χαλασμένη τούρτα: 

Ο Ευγένης είναι και σίστας εκτός από ένα άτεχνο ταγάρι, και το αποδεικνύει στη ρεβάνς του παιχνιδιού με τη Σπαρτάκ, στη Μόσχα, όταν δείχνει τις επιγονατίδες του με την Ουκρανική σημαία στους οπαδούς των γηπεδούχων, κίνηση η οποία επιφέρει τη γενική κατακραυγή, και κάνα δυο σφαλιάρες από τον συμπατριώτη και συνονόματο του, Σάχοφ

Όσο περνούσε ο καιρός για την αποθεραπεία του Κρέσπο, τόσο άδειαζε η άμμος στην κλεψύδρα του ντυμένου ξύλου από το Κίεβο, και οι επόμενες συμμετοχές ήταν μετρημένες: άλλες δύο στο πρωτάθλημα, δύο στο κύπελλο και μια (και καλή) στο Στάμφορντ Μπριτζ με την Τσέλσι, σε ένα ματς αληθινό εφιάλτη για αυτόν: όλοι μιλούσαν αγγλικά!

Επειδή είμαστε απλες, τον κρατήσαμε να πληρώνεται ως το καλοκαίρι (το FFP ακόμα νομίζαμε ότι είναι κάνα slang των νεολαίων), κοντά σε αυτόν ζήτησαν ανάλογα λεφτά και όσοι κουβάλησαν στα δύο νταμπλ, παράπονο δεν έχουμε, μια χαρά μας βγήκε το κουστούμι, από το καλοκαίρι του 19 συνεχίζει την (όποια) καριέρα του σε μια Ντιναμό Μπρεστ- αλήθεια, μακριά και καθόλου αγαπημένοι.