Άλλη μια κάθοδος στην Αθήνα, άλλη μια ήττα (άσχετα που απεδείχθη η τελευταία για μήνες), άλλη μια αφορμή για ατελείωτη γκρίνια και μουρμούρα επί μέρες.

Το πρόβλημα άλλωστε ήταν πολύ συγκεκριμένο: η ομάδα, (που είχε τερματίσει μεν δεύτερη στη κανονική διάρκεια της προηγούμενης σεζόν, είχε καταποντιστεί δε, στα πλέι οφ) ήταν στημένη για πρωτάθλημα, αλλά δε μπορούσε να πάρει ντέρμπι με τίποτα.

Ενα μήνα πριν μάλιστα, είχε ανακοινώσει και την αποχώρηση του από την ενεργό δράση ο Σέρτζιο Κονσεϊσάο, οπότε που καταλήγουμε  κάθε φορά που δεν έρχονται τα αποτελέσματα: έλλειψη προσωπικοτήτων.

Άρα;

Μεταγραφές!

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Κριστιάνο. Όχι ο Ρονάλντο.

Ένα από τα δύο της φωτογραφίας, δεν το ξαναείδαμε ποτέ. Και δεν αναφερόμαστε στη συγκεκριμένη φανέλα

Δεν ήταν μόνο η μετατόπιση του Κονσεϊσάο σε πόστο τεχνικού διευθυντή, πρόεδρος ήταν ο Ζήσης Μίζας εκείνη την περίοδο, αφού ο ψυχισμός του Εμ Βι Πι του Γιούρο δεν άντεχε, ήταν και η έντονη φημολογία ότι το καλοκαίρι ο Στρατηγός με το καφέ δερμάτινο θα μας κουνήσει μαντίλι, οπότε για να υπάρχει λογική συνέχεια, όλος ο μηχανισμός ΠΑΟΚ είχε ρίξει άγκυρα στο Ρίο Άβε.

Ή στο Γκιμαράες.

Μπορεί και στο Πάσος Φερέιρα.

Το κόνσεπτ βέβαια λέει ότι "τσεκαρουμε τον επόμενο προπονητή, ο οποίος θα είναι πρόταση του Σέρτζιο Κονσεϊσάο", αλλά καλό είναι να αναφερθεί κάπου εδώ ότι τελικά εγιανε ο ψυχισμός του Τεό, οπότε και επέστρεψε στο θρόνο του, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ζήσης Μίζας θα ξαναγινόταν τεχνικός διευθυντής.

Τι;

Εκεί έχουμε ήδη τον Σέρτζιο, ο οποίος τσεκαρει και προπονητή;

Γιόλο, θα έχουμε και τον Ζήση, ο οποίος θα τσεκαρει και αυτός προπονητή!

Κάπου εκεί στον ψιλοχαμό από το μη διακριτο καταμερισμό ευθυνών, ο Σέρτζιο το παίρνει πάνω του, και εκτός από προπονητή, αποφασίζει να περάσει και λίγο χρόνο με την οικογένειά του, να πιει κάνα ωραίο κρασί βρε αδερφέ, να χαλαρώσει λίγο το ζωνάρι, αφού οι ευθύνες δεν ακριβώς δυσβάσταχτες πλέον.

Μια μέρα που, όπως θα αποδειχθεί στην πορεία, παραήπιε, βλέπει σε ένα γήπεδο τον Κριστιάνο (όχι τον Ρονάλντο) να κάνει τα μαγικά του, και αυτό ήταν.

Ο Σέρτζιο δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος, άνθρωποι του περιβάλλοντός του ισχυρίζονται ακόμα ότι μετά τον Κριστιάνο (όχι τον Ρονάλντο) δεν ξαναέβαλε γουλιά στο στόμα του, ενώ όσοι ξέρουν καλά τους δύο άνδρες, λένε ότι Σάντος και Κονσεϊσάο έχουν να μιλήσουν από τότε.

Παρόλα αυτά, τις μέρες που ήταν να ολοκληρωθεί το ντιλ, δημοσιογράφοι και των δύο χωρών κυκλοφορούν με εορταστικά πρωτοσέλιδα, οι μεν δικοί μας γιατί έρχεται ο παιχταράς, οι δε Πορτογάλοι γιατί...ε τι γιατί;

Το Βραζιλιάνικο άτι έρχεται άρρωστο στη Θεσσαλονίκη, κάτι που παρατείνει τη δική μας αρρώστια για να τον δούμε λάιβ.

Κάτι δέκατα και λίγο βηχαλάκι αργότερα, και ο παιχταράς είναι έτοιμος, και μάλιστα κάνει ντεμπούτο σε ένα από τα πλέον ιστορικά παιχνίδια της σεζόν εκείνης, και μιλάμε για μια σεζόν που είχε δύο διπλά στο Καραϊσκάκη, μια νίκη σε ντέρμπι τίτλου με τον Βάζελο, και το σώου Σπάθα.

Τα αναφέρουμε αυτά, για να καταλάβετε πόσο ιστορικό είναι το παιχνίδι με τον Νιόνιο στην Τούμπα, μιλάμε για το ματς που μισό γήπεδο αποθεώνει έναν παίχτη άλλης ομάδας, ανταγωνίστριας μάλιστα, και το υπόλοιπο που τον αποδοκιμάζει, αποδοκιμάζεται από αυτό το μισό γιατί "είναι πρεζακια μπερδεμένα που δεν νοιάζονται για το καλό του ΠΑΟΚ".

Εδώ γράφει τα πρώτα 18', από τα 450' στο σύνολο, λεπτά συμμετοχής του ο δικός μας Κριστιάνο, ο οποίος κολλάει κι άλλο 1' στο πρώτο διπλό στο Καραϊσκάκη εκείνης της χρονιάς, και άλλα 45' με τον Ατρόμητο, μια εβδομάδα μετά.

Δεν είναι ότι μας έχει απογοητεύσει, αλλά με Σορλέν Βιερίνια στις πτέρυγες και Ίβιτς σταθερά πίσω από Μούσλι, ε δεν μας κέρδισε κι όλας με το καλημέρα ώστε να κάνουμε χώρο για τον παιχταρά που δε θα ξαναβγεί από την ενδεκάδα.

Κάτι δεκάλεπτα και τέταρτα πιο μετά, και έρχεται επιτέλους η ώρα που θα ξεκινήσει βασικός σε παιχνίδι πρωταθλήματος: είναι η εποχή που Σάββατο βράδυ κοιμόμαστε μόνοι πρώτοι, καθώς συνήθως παίζουμε Σάββατα, και ο Πάνθραξ του φίλου Δερμιτζάκη προσφέρεται για τέτοιου είδους πειραματισμούς.

Πριν συμπληρωθεί ένα τέταρτο, ο ήρωας μας πέφτει κάτω και προς στιγμήν παγώνει όλο το γήπεδο που νόμιζε ότι ήταν ο Σορλέν.

Σε μια σπάνια στιγμή σκατοψυχιάς, όταν αντιλαμβάνεται η κερκίδα ότι αυτός που βγαίνει με το φορείο, είναι ο Κριστιάνο, ακούγονται κάποια επιφωνήματα ανακούφισης, ντροπή όσο να πεις, αλλά το ποδόσφαιρο είναι σκληρό άθλημα.

Έξι μήνες αργότερα, ο στρατηγός με το καφέ δερμάτινο έχει αφήσει τη θέση του αρχικά στον Μπερέτα, και εν συνεχεία στον Δερμιτζάκη, ο Κονσεϊσάο δεν είναι πλέον κοντά μας, ενώ έχει αδειάσει και μια θέση στην ενδεκάδα ένεκα της αποχώρησης του Σορλέν.

Θέση η οποία καλύφθηκε από τον Θλιμμένο Νάνο, και ο ήρωας μας συνεχίζει να αγκομαχά για κάποια τέταρτα και εικοσάλεπτα.

Βέβαια, επειδή η ιστορία μας μαζί του είχε ένα κάτι, το κύκνειο άσμα του δε θα μπορούσε να ήταν αδιάφορο: στα εγκαίνια του Μαντρί Γκαλ, σερβίρει με μια ασύλληπτη σαραντάρα το νικητήριο γκολ του Κλάους, και αυτό ήταν.

Λίγες μέρες μετά, σε μια ακόμα ακατανόητη κίνηση, από αυτές που δείχνουν ως trademarks της καριέρας του, υπογράφει στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας.

Κι όμως.