"Γιατί είσαι στην Ευρώπη, το καλύτερο σιρόπι, ΠΑΟΚάρα, ΠΑΟΚάρα σ' αγαπώ.."

Από την ίδρυση μας ακόμα, αν ένα πράγμα θεωρείται ακατόρθωτο για μας ως οργανισμός, είναι να  κουβαλήσουμε την ταμπέλα του φαβορί.

Παραδοσιακά.

Σε όλα τα αθλήματα.

Σε κάθε θεσμό.

Σε οποιοδήποτε σετάκι αγώνων.

Αυτό από μόνο του αρκεί, για να δώσει μια κάποια οντότητα στο αυτονόητο που είδαμε χθες στην Κροατία.

Αλλά, still, αυτό με το βάρος του φαβορί, δεν είναι να το προσπερνάει κανείς έτσι.

Δεν είσαι η Λάρισα.

Μεγάλη προσπάθεια, αλλά και σημαντική δουλίτσα, έγινε κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Στρατηγού εκ Ρουμανίας: ο ΠΑΟΚ έμπαινε σα φαβορί σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, και το επιβεβαίωνε.

Ήταν η περίοδος του μενταλιτι, του μπάλανς, του χιουτζ αγκρεσίβιτι.

Ακόμα κι όταν στραβωνε κάποιο παιχνίδι, ακόμα κι όταν άρχιζαν να σε ζώνουν τα φίδια ότι "να τώρα θα εμφανιστεί ο κλασικός αυτοκαταστροφικός ΠΑΟΚ", με ένα μαγικό (ή και όχι και τόσο) τρόπο, το σφύριγμα της λήξης σε έβρισκε νικητή.

Δεν είναι η ώρα, ούτε το μέσο, ούτε η στιγμή, να εξετάσουμε το τι συνέβη το καλοκαίρι του '19.

Στο κάτω κάτω, έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων, έχουν διοχετευθεί στον τύπο αμέτρητες "λεπτομέρειες" του διαζυγίου, στην κυριολεξία δεν υπάρχει ΠΑΟΚτσης που να μην ήταν μπροστά ή να μην έχει έναν "πολύ δικό του" που να είναι "πολύ μέσα στα πράγματα" - είτε έτσι, είτε αλλιώς, η μέρα που ΠΑΟΚ και Λουτσεσκου αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, είναι μια μέρα την οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σημειώνουν ως εξαιρετικά κομβική στην καταγραφή των πεπραγμένων του ΠΑΟΚ της εποχής Σαββίδη.

Παράλληλα, δε θέλουμε, ούτε είμαστε σε θέση, να καταγράψουμε αυτά που συνέβησαν από την αποχώρηση του Λούτσου και μετά: πάλι όλοι έχουν κάποιον που ξέρει, όλοι μάθανε από πρώτο χέρι, εμείς από την άλλη, σταθερά στην απ'έξω, χωρίς να ξέρουμε αν ο Μάτος έπαιξε μπουνιές με τον Βαρέλα ή αν ο Βιερίνια κατούρησε στη μαξιλαροθήκη του Φερέιρα, βλέπαμε τον ΠΑΟΚ που χτιζόταν τα τελευταία χρόνια, να κάνει σταθερά βήματα προς τα πίσω.

Η φανέλα άρχισε να χάνει βάρος, το μενταλιτι πήγε περίπατο, δεν ήμασταν ούτε κόμπακτ ούτε άγκρεσιβ - μην πλατιάζουμε, όσο δύσκολα φτάσαμε στην κορυφή, τόσο εύκολα πέσαμε, και μάλιστα με πολύ πολύ γρήγορο τρόπο.

Σε αυτή τη διετία που ΠΑΟΚ και Λουτσεσκου ζούσαν χωριστά, οι πυλώνες του νταμπλ απαξιώθηκαν, χλευάστηκαν, λοιδωρήθηκαν, και ενώ οι περισσότεροι έφυγαν από την ομάδα με τη στάμπα του πιανόλα και του κλικαδόρου (ή και του αποτυχημένου, γιατί όχι? Τι είναι 2 σερί νταμπλ στο χορτάρι, το ένα αήττητο?) η απαξίωση συνεχίστηκε ακόμα και σε αυτούς που παρέμειναν: συνταξιούχοι, τσατσοι του προέδρου, και ένας σωρός ακόμα μειωτικοι χαρακτηρισμοί για το σύνολο των παιχτών που έφερε στο σύλλογο τις περισσότερες επιτυχίες από την ίδρυση του.

Βέβαια, κι εδώ να συγχαρούμε την ΠΑΕ για τα στεγανά της και τα non paper που μοιράζει, το ξαναλέμε: οι 9 στους 10 που έγραφαν κάτω από τον κάθε Τοσκιτση και τον κάθε Βασιλόπουλο στο φβ "300 και τιμή σου", "μπούλο ΚΑΠΗ", "Ιβάν 250 στον παππού τον Βιερίνια και άμα θέλει", είναι οι ίδιοι που ήταν μπροστά στα στησίματα αγώνων, στα μπινελικια στον προπονητή, στα μπουνίδια που έπεφταν στην προπόνηση.

Και τώρα φίλε, σύντροφε, Λουπερόσκυλο θα αναρωτηθείς "γιατί όλο αυτό το κατεβατό", και κάπου εδώ θα απαντηθεί το ερώτημα σου: γιατί βλέποντας κάποιους από αυτούς τους αποτυχημένους παππούδες κλικαδόρους να βάζουν τη μπάλα κάτω στα τελευταία παιχνίδια της ομάδας, έστω και απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους, συνειδητοποιείς ότι χάθηκαν δύο χρόνια τσάμπα.

Ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν ότι ο ΠΑΟΚ το '20 και το '21 τερμάτισε 18 και 20 βαθμούς αντίστοιχα κάτω από τον γάβρο, και θα ξέρεις ότι αυτό συνέβη επειδή στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας μας αποφασίσαμε να τα κάνουμε όλα πουτανα.

Να κάνουμε τους καμπόσους στον κορυφαίο προπονητή (βάσει αριθμών) της ιστορίας μας, και να αναθέσουμε τη συνέχεια της ομάδας σε έναν αλεξιπτωτιστή από τη Λισσαβόνα, να μη  σεβαστουμε το ίδιο το ποδόσφαιρο, ξεπουλώντας ο,τι είχαμε και δεν είχαμε, και καταφέραμε να στοχοποιήσουμε στα μάτια του x Τάκη από τον Τρίλοφο που δεν έχει αναπτύξει τη δική του κριτική ικανότητα, το σύνολο του κορμού της ομάδας, κορμό από τον οποίο θα ζητήσουμε αύριο μεθαύριο να βγει μπροστά και να βάλει πλάτη στην αυριανή και τη μεθαυριανη πρόκληση αυτής της ομάδας, αυτής της παρέας συνταξιούχων που αρνείται πεισματικά να βγει στη σύνταξη.

Αν είναι κάτι που έμεινε να μάθουμε από όλο αυτό, είναι να δούμε αν μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

In General we trust.