Το ότι κουτσά στραβά φτιάξαμε ένα χαζοσερί 7 νικών, όπως επίσης και το ότι η σιχαμένωση πάει από το κακό στο χειρότερο, δε θα έπρεπε να μας οδηγεί σε εφησυχασμό.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα στο πρωτάθλημα, το κύπελλο αποτελεί τον μοναδικό και ρεαλιστικό στόχο της χρονιάς, οπότε αν θέλουμε να κλειδώσουμε τουλάχιστον τη νίκη, πρέπει να καταφύγουμε στη γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή.

Το άχαστο γούρι είναι ένα, και λέγεται Paoktales, και σήμερα είναι η μέρα να θυμηθούμε τον Ματέους (όχι τον Λόταρ) Βιβιάν.

Όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει, ακόμα και σε αυτή εδώ τη στήλη, το καλοκαίρι του 2012 χαρακτηρίζεται από μια περίεργη όσο και ακατανόητη μυστικότητα, γύρω από τη λογική των μεταγραφικών κινήσεων: από τη μια η εικόνα διάλυσης που υπήρχε μέχρι τις αρχές Αυγούστου, κάτι που οδήγησε σε πώληση Μαλεζά και Σταφυλλίδη, ή σε συμφωνίες με Μπανγκουρά (ο οποίος έπαιξε σε ενάμιση φιλικό) και Κουμάλο (ο οποίος -δυστυχώς- έπαιξε και σε επίσημα), και από την άλλη υπάρχει η τρέλα, ζάλη - παραζάλη της αγοράς του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ από τον Ιβάν Σαββίδη, αγορά η οποία ολοκληρώνεται στις 12 Αυγούστου, και παρόλα αυτά, η ομάδα συνεχίζει να κινείται στις μεταγραφές λες και έχουμε τις γνωστές εκείνες "επιτροπές σωτηρίας" με Ορφανό, Βεζυρτζή, Καλαφάτη και Λάκη Οικονομίδη.

Σε μια τέτοια μεταγραφή λοιπόν, μεταγραφή που θα πρότεινε ο Κωστάκης ο Ορφανός και θα έτρεχε ο Σταυράκης ο Καλαφάτης, προχωράει η ομάδα, και όσοι γουστάρετε σημειολογία, η ανακοίνωση έρχεται κι αυτή 12 Αυγούστου, ανήμερα δηλαδή της αγοράς των μετοχών από τον Αμπράμοβιτς του Ροστόφ.

Τώρα, για να είμαστε δίκαιοι, και να οδηγηθούμε σε κάποιο χρήσιμο συμπέρασμα, καλό θα ήταν να εξετάσουμε όλες τις παραμέτρους: καταρχήν το βιογραφικό του παίχτη.

Γεννημένος τον Απρίλιο του 1982, ο Βιβιάν ξεκινάει την καριέρα του στην παγκοσμίως άγνωστη Πόρτο Αλεγκρένσε. Από τα τρυφερά 17 του, μέχρι τα άγουρα 20, καταγράφει 12, στην πλειοψηφία τους, ολιγόλεπτες συμμετοχές.

Μπουμ! Μεταγραφή στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης!

Κάθεται ένα χρόνο, παίζει και δεν παίζει δέκα φορές, και επιστροφή τυλιγμένος με κορδέλα πίσω στην πατρίδα, για να φορέσει τη φανέλα της επίσης πανάγνωστης Μποταφόγκο Ρεγκάτα. 2 συμμετοχές, σαν αλλαγή και οι δύο, για ολόκληρη τη σεζόν 2003-04, (σεζόν κατά την οποία ο Βόκολος με τον Χασιώτη κατάπιναν τα ενενηντάλεπτα) κάτι που δεν τον εμποδίζει να κάνει άλλη μια μεταγραφή στην Ευρώπη!

Ναι, η Λας Πάλμας είναι ο νέος σταθμός στην καριέρα του ποδοσφαιριστού, ο οποίος στα 22 του είναι έτοιμος για το οριστικό ξεπέταγμα στην καριέρα του, έτοιμος να αφήσει το στίγμα του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, και να διεκδικήσει θέση στη Σελεσάο του Λούσιο και του Εντμίλσον, του Καφού και του Ρομπέρτο Κάρλος.

8 συμμετοχές στη Λας Πάλμας, και (μαντεψτε) μεταγραφή στο Γιβραλτάρ για λογαριασμό της Θεούτα (και όχι Θεούσα), μια ομάδα που όχι απλά δεν υπάρχει στο χάρτη, αλλά δεν υπάρχει ούτε στο ίντερνετ.

Αλήθεια.

Δεν υπάρχει.

Πουθενά.

Εκεί καταγράφει 13 συμμετοχές, κάτι που αν θέλουμε το πιστέυουμε, και θα το πιστέψουμε μόνο και μόνο επειδή το θέλουμε, και λίγο πριν πάρει την οριστική απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο και να αφοσιωθεί στη συλλογή καφέ και σοκολάτας, εμφανίζεται η αγαπημένη και φιλεύσπλαχνη Μποταφόγκο Ρεγκάτα, και του τείνει χείρα βοηθείας.

Μη φανταστείτε βέβαια, 5 συμμετοχές ξανά, λες και έχει βάλει κόφτη το πουλαίν, κάτι όμως που, όπως έχουμε καταλάβει από αυτό το (πραγματικά απίθανο) βιογραφικό, δεν τον εμποδίζει να κλείσει άλλη μια μεταγραφή στην Ευρώπη, αυτή τη φορά στην πανευρωπαϊκώς άγνωστη Γκρενόμπλ Φουτ 38.

Εκεί βρίσκει την Ιθάκη του, αγωνίζεται για πρώτη φορά 2 χρόνια σερί σε μια ομάδα, καταγράφει τον ασύλληπτο αριθμό των 57 συμμετοχών (που αν τις βάλεις κάτω, 57 δεν έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια μαζί) και εξασφαλίζει μεταγραφή στη μεγάλη κατηγορία της Γαλλίας, για τη Μετς.

Κάτι το οποίο δεν το λες και κατόρθωμα, αφού αν το καλοσκεφτείς, μεταγραφές εξασφάλιζε ούτως ή άλλως, με 5 και 8 συμμετοχές στη Β' Βραζιλίας.

Στη Μετς καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου ως... ως κάτι τέλος πάντων, δεν ξέρουμε αν καθιερώθηκε ως αμυντικός, παρόλο που αυτό δηλώνει, και το 2010 παίρνει μεταγραφή σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Γαλλίας, τη μεγάλη Ναντ.

Το τρένο ξεκινά, μετράει 62 συμμετοχές σε 2 χρόνια, έχει αφήσει πίσω του για τα καλά τα χρόνια της αβεβαιότητας, πατάει σταθερά στα πόδια του, και στα 30 του, μεστός, ώριμος, σοβαρός, ετοιμάζεται για ένα ακόμα βήμα παραπάνω στην καριέρα του, αυτή τη φορά πηγαίνοντας στη μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας, τον μεγάλο ΠΑΟΚ.

Στην πιο ευτυχισμένη στιγμή του στον ΠΑΟΚ, την ώρα της επίσημης παρουσίασης. Ναταν τα καλοκαίρια 2 φορές, και οι χειμώνες καμία.

Εμείς πιστεύουμε ότι βρήκαμε τον άνθρωπο που θα κουβαλήσει όλη την αμυντική γραμμή μας για τα επόμενα τουλάχιστον 5 χρόνια, αυτός με το σοφιστικέ παρουσιαστικό του, δείχνει ότι ήρθε για να μείνει για τα καλά, και όπως συνήθως συμβαίνει στον πλανήτη ΠΑΟΚ, τα μέλια κρατάνε τόσο, όσο κάνει να αρχίσει το πρωτάθλημα.

Ο παιχταράς ούτε κόβει,  ούτε στρίβει, χάνει τη θέση του με συνοπτικές διαδικασίες από την ενδεκάδα από τον Κατσικά (αυτό θα το περάσει στο υπερπλούσιο βιογραφικό του?), και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται σε ένα παιχνίδι κυπέλλου στην Καλλιθέα, οπου ο Μαρουκάκης (ναι, ναι, ο Μαρουκάκης) του παίρνει σκαλπ, γκρόβερ, πέναλτι και μια κόκκινη, έτσι για το γιόλο.

Το 2-0 δεν είναι ότι μας ρίχνει σε καμιά κατάθλιψη, παρά τη γαϊδουρομάδα που έχουμε, ξέρουμε ότι θα ανατραπεί εύκολα στη ρεβάνς της Τούμπας, αυτό που επίσης ξέρουμε όμως, και ότι δεν πρόκειται να ανατραπεί βέβαια, είναι η εικόνα που ήδη έχει σχηματιστεί για τον Ματέους Βιβιάν.

Ίσως τα 5 σερί χρονιά στη Γαλλία τον έκαναν λίγο πιο μελαγχολικό, λίγο πιο Ματιέ Κασοβίτς, λίγο περισσότερο Εντιτ Πιάφ, αλλά το γελαστό αγόρι από το Πόρτο Αλέγκρε, δεν ήταν πια Αλέγκρο, και αυτό δε γυρνούσε με τίποτα.

Το Γενάρη του 2013, ο Ματέους Βιβιάν έλυσε το συμβόλαιο του με την ΠΑΕ ΠΑΟΚ, και επέστρεψε στα ανέμελα βοσκοτόπια της Ligue 3, στα οποία (ο θρύλος λέει ότι) συνεχίζει μάλλον μέχρι και σήμερα.