Δεν είναι ότι ο Τζιόλης μας είχε θαμπώσει με την παρουσία του, αλλά όσο να πεις όταν αγοράζεις κεντρικό χαφ το καλοκαίρι, και 6 μήνες μετά βγαίνεις στην αγορά για να αγοράσεις όσα κεντρικά χαφ βρεθούν μπροστά σου, τότε κάτι δεν έκανες καλά.

Story of my life δηλαδή.

Διαβάζετε το paoktales, κι αυτός είναι ο Χέντβιγκες Μαντούρο.

Ήταν η περίοδος της μεγάλης γκλαμουριάς. Ονοματάρες κάθε μέρα, προπονητάρα, νέο λουκ, νέο έμβλημα, νέα όλα.

Το αγωνιστικό δεν ήταν πλήρως εναρμονισμένο, αλλά και πάλι, Δεκέμβρη μήνα, μόνος δεύτερος ήσουν, έστω και με 8 βαθμούς διαφορά από τον πρώτο.

Σε οποιαδήποτε νορμάλ χώρα του κόσμου, η διαφορά φυσικά και δε θα ήταν απαγορευτική, ειδικά δε από τη στιγμή που τον έχεις στην έδρα σου τον πρώτο, στο δεύτερο γύρο, αλλά στο Ιράν των Βαλκανίων, ακόμα και 1 βαθμό πίσω να είσαι, ξέρεις ότι το πρωτάθλημα είναι τελειωμένη ιστορία.

Παρόλα αυτά, ο ηγέτης των πιστών, με εξαιρετική διάθεση για σπατάλες και γνωριμίες με καινούριους μάνατζερ, τα μοίραζε δεξιά κι αριστερά- μη μας πούνε και τσίπηδες.

Λεφτά υπάρχουν.

Σε μια από τις μεγαλύτερες επιδείξεις σπατάλης, δίνει λεφτά για να φέρει στην Τούμπα έναν καρδιοπαθή ποδοσφαιριστή, στέλνοντας το μήνυμα σε όλες τις κατευθύνσεις ότι είναι για τα καλά ένας από μας, και τρελούς θα φέρουμε (Χακομπο) και αρρώστους, και φυλακόβιους και τις φυλακές και τα τρελοκομεία γεμίσαμε και δε χωράνε άλλο πια.

Ο Μαντούρο, άνθρωπος ο οποίος έχει σαφείς οδηγίες από τον γιατρό του να αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις, έρχεται στο κατάλληλο σωματείο - ρε άνθρωπε, 2014 είχαμε, δεν τσεκαρες λίγο στα ίντερνετς να δεις τι εστί ΠΑΟΚ, αδιαβαστο θα σε στείλουμε, και να δούμε και τι θα πούμε στη μανούλα σου.

Το βιογραφικό του, όσο ήταν υγιής, αποζητά τουλάχιστον τον σεβασμό: από Άγιαξ και Εθνική Ολλανδίας, μέχρι Βαλένθια και Σεβίλλη, ο τύπος φυσικά και δεν ήταν τυχαίος, αλλά όλα αυτά ήταν κάποτε.

Σύμφωνοι, στο αστείο ελληνικό πρωτάθλημα και παλαίμαχοι μπορούν να κάνουν τη διαφορά, όμως εντάξει, κάπου έλεος, δεν είμαστε τόσο για τα θηρία.

Με το που υπογράφει, ταξιδεύει Ξάνθη για να δει την καινούρια του ομάδα από κοντά, και εκεί χτυπάει το πρώτο καμπανάκι: πριν καλά καλά αρχίσει το ματσάκι, ο άνθρωπος που θα μας κουβαλήσει τρία κύπελλα λίγα χρόνια αργότερα, ανοίγει το σκορ για τους γηπεδούχους.

Μέχρι να λήξει το ημίχρονο, έχουμε στολίσει όσους παίζανε, όσους δεν παίζανε και όσους προπονούσαν. Είπαμε, η υπομονή δεν είναι η αρετή που μας χαρακτηρίζει σαν οπαδούς, αλλά ειδικά εκείνη τη χρονιά, τη χάσαμε από τη δεύτερη αγωνιστική και τη γκέλα στο Αγρίνιο.

Το δεύτερο ημίχρονο κυλάει το ίδιο εκνευριστικά, και την ακούνε στερεό όλοι: από Στοχ, μέχρι Κίτσιου, δεν υπάρχει παίχτης που δεν αντιμετωπίζεται με γκρίνια μίρλα και γανάδα, και όλα δείχνουν ότι θα είναι άλλη μια από κεινες τις χειμωνιάτικες Κυριακές που ο ΠΑΟΚ θα σε γαμησει την ψυχολογία και τη διάθεση, άλλη μια κρύα ήττα, σε ένα παιχνίδι που έφαγες γκολ νωρίς, και δεν έβγαλες καν αντίδραση.

Μέχρι που μπαίνουμε στο τελευταίο πεντάλεπτο.

Τσάτσος στο 88', 1-1. Και στις καθυστερήσεις, Λίνο 1-2.

Ένα παλιό δημοσιογραφικό κλισέ θα έγραφε "το τελευταίο πεντάλεπτο του αγώνα δεν ενδείκνυται για καρδιακούς" και μεις οι μαλακες τους είχαμε όχι στην κερκίδα, αλλά στην ομάδα την ίδια.

Ο τύπος λογικά έκανε δεύτερες σκέψεις, το βλέπει πιο ζεν το έργο μετά, κάνει ντεμπούτο την επόμενη βδομάδα με τον Παναιτωλικό στην Τούμπα, μένει εκτός αποστολής σε άλλο ένα εκτός (του το πάμε λάου λάου κι εμείς όμως) αυτό με τον Πανιώνιο, παιχνίδι όπου έγινε εκείνη η κρύα ήττα που λέγαμε πιο πάνω, και ξαναμπαίνει ενδεκάδα σε ένα 4-1 με τη Βέροια στην Τούμπα, στο οποίο σκοράρει κι όλας.

Μαγουλάκια μου εσύ!

Κάπου εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση και να εξηγήσουμε τα αυτονόητα: ο Μαντούρο, προφανώς, προφανέστατα και δεν ήταν τυχαίος ποδοσφαιριστής.

Μάλιστα, είχε μια αξιοπρόσεκτη καριέρα, και ένα αρκετά καλό όνομα, ακόμα και στην πατρίδα του.

Το πρόβλημα υγείας του, ήταν καταλύτης στο να θέσει προτεραιότητες στη ζωή του, και στις βασικές, σίγουρα δεν ήταν πλέον το ποδόσφαιρο.

Κλείνει η παρένθεση.

Λίγο αργότερα θα έρθει το παιχνίδι με τον Τέλη που αναφέραμε και στην ιστορία του Ινσαουράλδε, με αποτέλεσμα να φύγει από την ομάδα ο άνθρωπος που τον έφερε, η συνέχεια με τον ΓουΧου δεν αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς, αυτό που αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς όμως, είναι το ποιος διαδέχθηκε τον ΓουΧου σε περίπτωση που το ξεχάσαμε.

Ο Σοφολογιώτατος, για άλλη μια φορά στην πολυετή καριέρα του, καλείται να αντιμετωπίσει παίχτη με πρόβλημα υγείας ή στα όρια του παλαίμαχου, κι αν είναι κάτι για το οποίο δε φημίζεται, αυτό είναι το τακτ με το οποίο χειρίζεται τέτοιου είδους καταστάσεις.

Το Γενάρη της ίδιας χρονιάς, ο παίχτης, ζητάει την αποδέσμευση του, και φυσικά κανένας δε ρωτάει το γιατί.

Προφανώς it was pretty obvious.