Εδώ και μέρες, από το πρώτο παιχνίδι με τους Βούλγαροι ακόμα, παλεύουμε να γράψουμε ένα κείμενο για το που βαδίζουμε σαν οργανισμός, αλλά το ξέρετε, τα καλοκαίρια είμαστε ελαφρώς πιο λειτουργικοί από το τμήμα της ΠΑΕ που παίρνει τις αποφάσεις για μεταγραφές , και με αυτό σαν χαρακτηριστικό, δεν κερδίζεις μετάλλιο πουθενά.

Λίγο ο αποκλεισμός που ήρθε και μας έριξε στα σκληρά, λίγο η Αυγουστιάτικη ραστώνη, λίγο το ότι τα λέμε και στο Facebook (έστω κι αν από τα 5 πράγματα που ανεβάζουμε, τα 4 έχουν να κάνουν με τη Σφινάρα), ψέματα δε θα πούμε: η σχέση Λουπερ - κείμενο για τα φετινά μας χαϊρια, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με αυτή του Πάνου με την άφιξη του στη Θάσο.

Ούτως ειπείν, κάθε βράδυ λέγαμε ότι θα φάμε ελαφρά, θα ξαπλώσουμε, και μόλις δροσίσει θα πιάσουμε το πληκτρολόγιο για να τους βάλουμε όλους στις θέσεις τους.

Ξαφνικά από κει που δεν το περίμενε κανείς, το διαδίκτυο γέμισε με άρθρα -αφιερώματα για τον μεγιστάνα με το σκαρπινι, κι ενώ αρχικά η ψυχή μας πήγε στην Κούλουρη, τελικά το καθησυχαστικο της υπόθεσης είναι ότι αυτά τα ρομάντσα είχαν να κάνουν με την επέτειο των δέκα χρόνων από την εξαγορά των μετοχών της ΠΑΕ.

Αυτό χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Το άρθρο - παρέμβαση μπορεί να μην ανέβηκε ποτέ, αλλά κάτι τέτοια χαρωπά αφιερώματα, ξέρετε όσοι μας ακολουθείτε από την πρώτη μέρα, είναι η καλύτερη μας.

Πάμε λοιπόν, the Looper5 way, και σε ένα two, μπορεί και three, δεν αποκλείεται και four, parter, να θυμηθούμε και μεις τις μεγάλες στιγμές ενός Πόντιου επενδυτή

Το καλοκαίρι του 09 ονειρεύομασταν πρωτάθλημα, το καλοκαίρι του 10 λέγαμε ότι είναι η χρονιά της καθιέρωσης , το καλοκαίρι του 11 ζούσαμε στους ρυθμούς του επενδυτή με το τατουάζ και το μούσι, αλλά για να θυμηθούμε καλοκαίρι που να μοιάζει με το πως ξεκίνησε αυτό του 12, θα πρέπει να ανατρέξουμε σε εποχές σκληρού Γούμενου.

Η ομάδα ανακοινώνει για προπονητή ένα από τα πιο σιχαμερά τυπάκια που βιοπορίζονται από το ποδόσφαιρο, καθαρίζει Χαλκιά και Ίβιτς, πουλάει Μαλεζά και Σταφυλλίδη και φεύγει για προετοιμασία έχοντας σκοπό να δοκιμάζει διάφορους απίθανους που θα σκάνε κάθε μέρα από το γήπεδο και θα δηλώνουν ποδοσφαιριστές.

Εφημερίδες, σάιτς και ραδιόφωνα, είναι σε κατάσταση αλλοφροσύνης, όλα προμηνύονται τουλάχιστον ζοφερά για τη νέα χρονιά, μέχρι που ένα εξωφρενικά, ακόμα και για Ελλάδα, ζεστό πρωινό του Αυγούστου , η είδηση της εξαγοράς των μετοχών από τον Ιβάν Σαββίδη, σκάει παντού: Ωσαννά τραγουδούν, ο κόσμος ονειρεύεται καλύτερες μέρες, τα Σπόρια μοιάζουν με Χριστουγεννιάτικες κάρτες της δεκαετίας του '90, εκείνες που τις άνοιγες και έπαιζαν τα κάλαντα, ο Έλληνας Αμπράμοβιτς από τη Σάντα είναι εδώ.

Για να μη ξεθαρρευουμε και πολύ βέβαια, στα μισά ρεπορτάζ της ημέρας, υπήρχε η υποσημείωση ότι "τα λεφτά θα φανούν τη Δευτέρα" και άμαν καείς στο χυλό, φυσάς και το γιαούρτι, αλλά στο μαραθώνιο ενημέρωσης, έπαιξε η είδηση ότι τελικά τα λεφτά μπήκαν, σωθηκαμε σε λέω, θα ζήσουμε ζωή που ούτε τη φανταζόμαστε.

Στις μέρες που ακολουθούν, και μέχρι το κλείσιμο της μεταγραφικής περιόδου του καλοκαιριού, η κίνηση δεν είναι να πεις ανάλογη αυτής με φρεσκοαγορασμένης ομάδας από Ρώσο μεγιστάνα, καθώς κλείνουν ένας τυπικός Ιρλανδός με καριέρα σε μικρομεσαίες ομάδες του νησιού, ο οποίος είναι όπως ακριβώς το φαντάζεστε: σχεδόν παλαίμαχος, και ένας ημίτρελος Ισπανός τερματοφύλακας από την Τρίπολη. Ο οποίος είναι ελαφρώς διαφορετικός από ότι το φαντάζεστε: δεν είναι καθόλου "ημι", είναι τρελός με δίπλωμα.

Ο περιούσιος λαός, που έχει ήδη ερωτευθεί χωρίς δεσμεύσεις το πορτοφόλι του Πατερούλη, έχει ξεκινήσει να δικαιολογεί τα πάντα: δεν πειράζει, είναι μεταβατική η χρονιά, ούτως ή άλλως πρωτάθλημα δεν παίρνουμε, θέλει να κάνει γήπεδο, θέλει να μας κάνει οικονομικά αυτάρκεις, θέλει, Ω και τι δε θέλει.

Ακολουθεί μαραθώνια (και σε αυτό το πλαίσιο, του Μαραθώνος δηλαδή δηλαδή, θα κινηθούμε για τα επόμενα τουλάχιστον 6 χρόνια) ομιλία στο Παλατάκι, οι πιο υποψιασμένοι είμαστε λίγο δαγκωμενοι από αυτά που ακούμε, αλλά όσο να πεις εδώ και 3 δισεκατομμύρια χρόνια, δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος να κάνει μια σωστή μετάφραση από τα Ρωσικά στην εκάστοτε ομιλούσα, οπότε κρατάμε μια πισινή.

Πισινή την οποία δε θα κρατήσουμε επ ουδενί στο αγωνιστικό κομμάτι - βλέπετε ο Μουρίνιο από το Κιλκίς, βγάζει με το καλημέρα μια ανεκδιηγητη έπαρση η οποία δε δικαιολογείται ούτε από τα αποτελέσματα, αλλά ούτε κι από την εικόνα της ομάδας.

Κι αν στις εγχώριες διοργανώσεις δε μπορείς να πας παρακάτω από τη δεύτερη θέση, αφού η μεν ΑΕΚ έχει κατεβάσει ρόστερ με τον Αρκούδα και τον Φούντα, ο δε βαζελος φέρνει για προπονητή έναν τύπο που βρυχάται (for real όμως), στις ευρωπαϊκές αποκλειεσαι με το πολύ καλησπέρα σας από τα βλαχακια της Ραπίντ Βιέννης, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες.

Έφτανε αυτό; Όχι, δεν έφτανε ούτε αυτό, αλλά γίνεται και ροντέο το πρώτο ματς της Τούμπας, κάτι που φέρνει φήμες όχι για εξοντωτικό πρόστιμο, όχι για 25 χρόνια κεκλεισμένων, όχι για τριετή, αλλά μέχρι και για ισόβιο αποκλεισμό από τα ουεφα, και μπούρου μπούρου.

Με αυτά και με τα άλλα, η ομάδα πάει κουτσά στραβά ως το Γενάρη, Γενάρη που περιμένουμε σα δωδεκάχρονα το δώρο από εποχές Γούμενου ακόμα, και αλίμονο αν δεν κάναμε όνειρα χίλια τώρα που έχουμε και χωσάδα μεγαλομέτοχο.

Οι φήμες έχουν από Κεζμαν μέχρι Λουμπόγια, και από Λούκοβιτς μέχρι (ποιον θα ακούσουμε για πρώτη φορά???) Χατσερίντι, και ο ηγέτης των πιστών βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη η αλήθεια είναι, για να κάνει κάτι που θα κάνει με μεγάλη επιτυχία και τα επόμενα χρόνια που θα ακολουθήσουν, να δανειστεί δηλαδή 3-4 κομμάτια, με εκείνες τις ασύλληπτες οψιόν αγοράς που όταν τις μαθαίνουμε λέμε "άμα είναι καλός θα τα δώσουμε" και τελικά δεν τα δίνουμε ποτέ.

Σιλντεφελντ, Καμαρά, Ολίσε σε φάση δανεισμού και Κατσουράνης (ως ελεύθερος) Ιτανζ (αδιευκρίνιστο) έρχονται στην ομάδα, φαινομενικά νατ μπαντ ατ ολ, αφού ο μεν Χίλιες Κλίκες είναι ένας τύπος τόσο ξένος με τη νοοτροπία του ΠΑΟΚ, αλλά και (άντε, δέκα χρόνια μετά ας το παραδεχτούμε) ένα από τα 4-5 καλύτερα χαφ που έχει βγάλει ο τόπος (το πα, Μαρξ σχώρα με) ο δε Σιλντεφελντ, οκ, έρχεται να πάρει τη θέση του μαδαφάκιν Κατσικά (αν νομίζεις δηλαδή ότι ο Ελ Καντουρί είναι μόνιμα τραυματίας, τσεκ δις σιτ) και ο Ιτανζ, ε είπαμε:

Από τη μια ο Γλύκος, που αν έχει ένα χαρακτηριστικό σαν τερματοφύλακας, αυτό είναι το "μηδέν αξιοπιστία", από την άλλη ο Χακομπο που σε κάνει σε κάθε παιχνίδι να κοιτάζεις τη φυσούνα, μη σκάσουν την ώρα του ματς οι τύποι με τα άσπρα πουκάμισα και τον δέσουν.

Ολίσε Καμάρα, απλά αδιάφοροι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από τις αρχές Νοέμβρη, πόστο στην ομάδα αναλαμβάνει ένα τυπακι προσωποποίηση του παλιού ΠΑΣΟΚ του ορθοδόξου, με αρνητικό πρόσημο στο δείκτη νοημοσύνης του.

Ο Γκερμάν Δε Γλαστρ Τσιστιακόφ, πρώην εξέκιουτιβ κονσάλτινγκ σι ι οου, και καιγωδενξερωτί στην Ανζί Μαχατσακαλά, έρχεται να απογειώσει το βλαχοΠαοκτσηδηλίκι απανταχού της υφηλίου.

Χωρίς ποτέ κανένας Ανέστης από τη Λητή να μπει στον κόπο να αναρωτηθεί γιατί ο Γκερμάν Δε Γλαστρ έκλεινε τους Ετο και τους Ρομπέρτο Κάρλος στην Ανζί (γιατί τους προσέφερε συμβόλαια με οχταψηφια νούμερα αποδοχών το χρόνο), αρχίζει να κάνει όνειρα για Ετό (είχαμε έναν μωρέ) 

και για Ροναλντίνιο, for no fucking reason .

Η ομάδα συνεχίζει ένα ξενερουά σερί αγώνων, με ένα απροκάλυπτα εκνευριστικό, ως εξοργιστικά απαράδεκτο ποδόσφαιρο που τη βάζει ο προπονητής της να παίξει, και όπως είπαμε πιο πάνω, φτάνει όλο αυτό;

Όχι, δε φτάνει, και το κερασάκι είναι το φάγωμα του Γκαρσία.

Ο κόσμος ξεσηκώνεται την πρώτη φορά, αρωγός στην όλη προσπάθεια ΚΑΙ εμείς, σαν PFU τότε, καταφέρνει το ακατόρθωτο, δηλαδή να τον κρατήσει στην ομάδα, αλλά τη δεύτερη τα πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. 

Μάλιστα, όπως πολλάκις έχουμε γράψει, σε μια βραδιά γεμάτη συμβολισμούς, η ανακοίνωση λύσης συνεργασίας με τον δικό μας τον Παύλο τον Γροθιά, συμπίπτει με την ανακοίνωση ανανέωσης συνεργασίας με τον Νάνο τον Θλιμμένο.

Όσοι δεν κόψανε εκείνο το βράδυ το γήπεδο, το κάνανε μόνο και μόνο γιατί το μικρόβιο είχε ποτίσει τόσο πολύ τα ζωτικά τους όργανα, που κάτι τέτοιο θα επέφερε καίριο πλήγμα στη συνέχιση της ομαλής ζωής του ασθενούς.

Και πόσοι δεν αποφάσισαν να το κόψουν άραγε τη βραδιά του επαναληπτικού της Τριπόλεως, βραδιά η οποία για ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι του λαού της ομάδας, θα μείνει χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη, όχι μόνο για τον ντροπιαστικό αποκλεισμό (Ω, μα σε αυτά είμαστε συνηθισμένοι) αλλά κυρίως σε όσα εξόχως πιο ντροπιαστικά ακολούθησαν.

Το "Δει γουιλ κιλ γιου" του Γκερμάν Δε Γλαστρ, έχει ήδη πάρει τη θέση του στο πάνθεον της ιστορίας των Things That Should Not Be, και η ντροπή θα μας ακολουθεί για μέρες.

Εκμεταλλευόμενος το hype, και βλέποντας μια παχυλή αποζημίωση, αλλά και μια ακόμη πιο παχυλή επιδίκαση από δικαστήριο να έρχεται, ο Μουρίνιο από το Κιλκίς πηδάει από το καράβι, και παραχωρεί τη θέση του στη συνήθεια που θα γίνει λατρεία τα επόμενα χρόνια, στον Γου τον Χου.

Ελλείψει σοβαρού αντιπάλου, σε πλέι οφ με Ατρόμαχτο, Τρίπολη και Γιάννενο η ομάδα θα do the job, στην τελευταία αγωνιστική, και θα εξασφαλίσει το ελάχιστο, τη συμμετοχή της στα προκριματικά του Τσου Λου της επόμενης περιόδου.

Ένα καλοκαίρι απαιτήσεων ξεκινάει για τον ηγέτη των πιστών, καλοκαίρι το οποίο θα αποδειχθεί το ένα από τα δυο πιο busy της δεκαετούς θητείας του, αλλά αυτά θα τα δούμε αύριο